ตอนที่ 50 III
"เอาล่ะในที่สุดก็หาวิธีได้แล้ว!!!"
"เย้~! ยินดีด้วยจ่ะแต่พี่ไม่ไหวแล้วล่ะ"เนื่องจากทั้งคิดทั้งพูดมามากกว่าห้าชั่วโมงเธอจึงเป็นลมสลบไปตรงนั้นเพราะร่างกายมันรับไม่ไหวแล้ว
"พะ พี่ทับทิมทำใจเอาไว้นะ"
เซนะเข้ามาเขย่าร่างของเธอทั้งน้ำตา
"เซนะจ่ะ.... "
"ครับ!"
"วันหลังช่วยเข้าใจให้เร็วกว่านี้หน่อยนะ"เธอได้เอามือยื่นขึ้นมาจับใบหน้าของเซนะก่อนจะหมดแรงแล้วสลบไปต่อหน้าต่อตาเซนะทำเอาเธอต้องเข้ามาสวมกอดร่างของทับทิมพร้อมกับร้องไห้ออกมาราวกับน้ำตก
"แง๊~!!! อย่าตายนะพี่ทับทิม แล้วต่อจากนี้ใครจะทำอาหารอร่อยๆให้ผมทานล่ะ!!!"
ทับทิมจึงพูดขึ้นขณะสลบอยู่
"พี่แค่หลับเอง"
"อ้าว!" เมื่อได้ยินอย่างนั้นเซนะจึงหยุดร้องไห้พร้อมกับอุ้มร่างของทับทิมพาไปยังที่ๆปลอดภัยก่อนจะออกวิ่งจากไป ....ขอโทษด้วยนะครับพี่ทับทิมอันที่จริงผมเข้าใจหมดทุกอย่างที่พี่พูดนั่นแหละแต่ผมก็ไม่อยากจะสู้กับพี่เพราะว่าผมชอบพี่ที่ทั้งใจดี ทั้งทำอาหารเก่งแถมยังสวยอีก และที่สำคัญที่สุดนั่นก็เพราะว่าพี่เป็นคนเดียวที่ยอมรับผมเป็นน้องซึ่งผมเองก็ดีใจที่มีพี่เป็นพี่ของผมและผมก็รู้ด้วยว่าพี่นั้นร่างกายอ่อนแอ ผมต้องขอโทษจริงๆครับที่ผมต้องทำอะไรแบบนี้แต่ผมก็ต้องไปต่อเอาไว้เสร็จงานนี้แล้วถ้าผมยังอยู่ผมก็จะกลับมาบอกความจริงกับพี่แน่ๆ.... แต่หารู้ไหมว่าทับทิมน่ะรู้อยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ถึงแม้ว่าเซนะในโหมดนี้กับทับทิมจะไม่เคยเจอกันมาก่อนแต่ทับทิมก็อ่านใจลึกๆที่ซ่อนอยู่ของเซนะออกแบบทะลุปรุโปร่งยิ่งกว่าใครๆอันเนื่องมาจากความสนิทที่ยิ่งกว่าพี่น้องจึงทำให้เธอรู้ทุกๆอย่าง และจริงๆลึกๆในใจแล้วทับทิมก็ไม่อยากจะสู้กับเซนะจึงเป็นเหตุให้เธอเล่นตามน้ำเซนะไปอย่างเนียนๆ
ก็จริงอยู่ว่าที่ชื่อว่าโลกหกภิภพแต่ขนาดๆจริงของโลกนี้เล็กมากๆถ้าให้เปรียบก็ใหญ่เท่ากับประเทศที่เป็นเกาะเล็กๆแล้วโลกนี้ก็มีอยู่ด้วยกันทั้งหมดหกชั้นสัดส่วนของพื้นที่จึงถูกแชร์กันไปอย่างเท่าๆกันจนได้เป็นพื้นที่ขนาดเท่ากับระดับเมืองห้าเมืองถึงหกเมืองรวมกันในแต่ละชั้น แต่ทว่าชั้นต่อไปที่พวกเซนะกำลังจะไปต่อนั้นมีความพิเศษนิดหน่อยตรงที่ว่าก่อนการจะไปถึงทางลับที่เชื่อมไปยังชั้นนั้นจะมีอุปสรรคเกิดขึ้นมามากมาย อาทิเช่น แผ่นดินไหว สึนามิถล่ม พายุหิมะ และสิ่งต่างๆอีกมากมายที่เป็นระบบป้องกันชั้นต่อไป
ซึ่งพวกเทียร์ก็กำลังเจอกับสิ่งเหล่านั้นอยู่
"ทุกคนระวังข้างบนมีลูกเห็บขนาดยักษ์ตกลงมาแล้ว~!!!!"
แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ จู่ๆก็มีลูกเห็บขนาดยักษ์ตกลงมาโดยไม่ทราบสาเหตุจนพวกเทียร์ต้องวิ่งหลบกันยกใหญ่"ซวยจริง~!!!!"
ซึ่งในบรรดาเส้นทางเหล่านั้นก็มักจะมีเส้นทางที่ปลอดภัยอยู่ด้วยเสมอ และเซนะที่ได้รับการช่วยเหลือจากนกน้อยตนหนึ่งก็ผ่านมาจนถึงเส้นทางลับได้อย่างปลอดภัย ที่นั่นเป็นโพลงต้นไม้ขนาดยักษ์ที่ภายในนั้นส่องแสงสวยงามราวกับแสงของอัญมณี
หลังจากบอกลานกน้อยเสร็จเซนะจึงวิ่งเข้าไปในโพรงนั่นและข้างในนั้นก็คือถ้ำคริสตัลที่ทั้งสวยและงดงามราวกับในนิทาน ที่นี่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยฝีมือของผู้สร้างเหล่าไอเทม กาเซ็ท ที่พวกเซนะได้เผชิญกันมา ไม่ว่าจะเป็นชุนซุยของโซเฟีย เรเพียร์ของตนก็ล้วนแล้วแต่ถูกสร้างขึ้นด้วยคนๆนี้ ส่วนเหตุผลที่เขาสร้างถ้ำนี้ขึ้นมานั่นก็เพราะจะเอาไว้เ็นที่พักผ่อน
เซนะจึงค่อยๆเดินไปพลางสำรวจไปพลางราวกับกำลังเดินศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ เพราะมันเป็นส่วนที่เรียกได้ว่าลึกมากๆแถมที่นี่ยังน้อยคนนักที่จะมีใครได้มาถึง
และเนื่องจากที่กาเซ็ทเป็นคนที่ชอบสร้างไอเทม ที่นี่จึงมีทั้งวงแหวนสำหรับทำพิธีกรรม และเศษวัสดุที่ใช้ทำอยู่เต็มไปหมด ถ้าหากเอาสิ่งของพวกนี้ออกไปขายล่ะก็จะเป็นสินค้าที่มีมูลค่ามหาศาลมากๆสำหรับเหล่านักวิจัยและค้นคว้า
แต่ทว่า... การเอาของคนอื่นที่ไม่ใช่ของเราไปเป็นสิ่งไม่ดีเพราะงั้นห้ามทำเด็ดๆ! เพราะเหตุนี้เองเธอจึงเดินผ่านมันไปอย่างหน้าตาเฉยจนเหล่านักวิจัยที่ดูอยู่ต่างพากันหัวร้อนกันยกใหญ่"อ๊ากก!"
อุยที่รู้สึกเป็นห่วงจึงโทรสายเข้ามา
"นี่ๆถ้าหากเอาของพวกนั้นออกมาขายล่ะก็ได้รวยเละเลยนะ"
เซนะที่ได้ยินแบบนั้นจึงตอบกลับไป
"ของที่ไม่ใช่ของเราก็อย่าไปยุ่งสิ อีกอย่างผมก็มีเงินใช้อยู่แล้วเพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วง"
"อ้าว~! นี่ฉันคิดว่าเธอเป็นเด็กยากจนมาตลอดเลยนะ"
"ก็คุณไม่ยอมเช็คดูประวัติของผมให้ดีๆไง"
"พูดมากเดี๋ยวปั๊ดลดเกรดสักเลยดีไหม"
"เผด็จการเกิ๊น!"
"โฮ่ๆๆๆ.. ที่โรงเรียนฉันใหญ่สุดย่ะ!"
"ค๊าบๆๆๆ... ว่าแต่ตอนนี้พวกเทียร์ไปถึงชั้นไหนกันแล้วหรอ~!?" อุยจึงมองไปที่จอภาพด้านข้างก่อนจะตอบกลับไปอย่างใจเย็น"พวกเขายังอยู่ชั้นเดิมเลยล่ะ"
"ไหงเป็นงั้นไปได้ล่ะ!?"
"พวกเขาเดินไปแบบคนไม่รู้เส้นทางไม่เหมือนกับเธอที่สามารถถามทางจากนกได้ก็เลยเจอกลับกับดักมากมาย ล่าสุดก็เจอกับพายุทรายอยู่"
"เป็นงั้นไป.. "
"เรื่องนั้นช่างมันก่อนไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันก็มีเรื่องอยากจะถามเธอที่ตอนนี้ดูจะรู้เรื่องที่สุดก่อน จะยอมให้ความร่วมมือกับฉันไหม"
"ขืนไม่ยอมให้ความร่วมมือคุณก็จะหักเกรดผมนี่ดิ ยังไงผมก็คงจะไม่มีทางเลือกอื่นสินะ" เซนะที่พอเดาทางอุยได้แล้วจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆส่วนอุยที่โดนเดาทางได้จึงหัวเราะคิกคักขึ้น
"รู้ใจฉันดีจังงั้นข้อแลกพ่อกับแม่ของเธอเป็นใคร"
"ข้อแรกผมก็ไม่รู้อ่ะ แต่พิเกียรู้นะ"
"อ้าว~! นี่เธอไม่รู้จักพ่อแม่ตัวเองเลยหรอ???"
"ผมเกิดมาพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่แล้ว รู้สึกว่าพวกเขาจะติดงานจนต้องให้พิเกียมาคอยดูแลผมตั้งแต่ยังเด็กๆหรือจะเรียกได้ว่าพิเกียนี่แหละคือพ่อแม่ของผม ก็ว่าได้แล้วก็มีอยู่หลายครั้งที่ผมสงสัยเลยลองถามเจ้าตัวดูแต่เขาก็ไม่ยอมตอบพร้อมกับชอบอ้างเหตุผลด้วยงานเสมอเลย"
"เป็นเด็กขาดความรักความอบอุ่นนี่เอง งั้นข้อต่อไปวันเกิดล่ะ!"
"ผมเกิดวันที่ 14 ตุลาคม ปีxxxx"
"14 ตุลาวันเดียวกับฉันอีกด้วยแฮะ ต่อไปก็สถานที่จบการศึกษาระดับประถม"
"คือแบบผมเรียนจบมาหลายที่อ่ะเพราะงั้นข้ามข้อนี้ไปนะ"
"ช่วยไม่ได้ งั้นอนาคตอยากจะโตขึ้นทำอาชีพอะไรล่ะ!?"
"พี่เลี้ยงเด็ก"
"จะโดนเด็กเลี้ยงสักมากกว่านะ งั้นข้อต่อไปวิชาที่ชอบ"
"นี่ผมขอถามหน่อยว่าจะเอาข้อมูลนี้ไปทำอะไรกันแน่ครับ"เซนะเริ่มรู้สึกตระหงิดๆตั้งแต่ที่อุยเริ่มถามคำถามแบบนี้ขึ้นมาแล้ว เขาจึงใช้โอกาสนี้ถามขึ้นมามั่ง
"อ๋อ... นี่ฉันกำลังเขียนเอกสารของเธออยู่น่ะ เธอในปัจจุบันแค่ยื่นคำขอสอบเข้าพร้อมกับเอกสารที่แทบจะไม่ได้เขียนอะไรมาเลยในตรงส่วนนี้ฉันจึงต้องขอให้เธอช่วยบอกเพื่อกรอกเอกสารขอสมัครเข้าให้ถูกต้องด้วย"
"จะว่าไปมีโรงเรียนบ้าที่ไหนเขารับนักเรียนที่แทบจะไม่ได้กรอกเอกสารเข้ามาเรียนแล้วดันรับเข้ามาเรียนบ้างล่ะครับ"
"อันที่จริงฉันก็ไม่คิดจะรับเธอเข้ามาเรียนหรอกนะแต่เพราะมีใครหลายๆคนเสนอให้รับเธอเอาไว้แถมมีจำนวนเงินมหาศาลถูกส่งมาทางที่โรงเรียนพร้อมกับขอให้ตัวเธอได้เข้ามาเรียนที่นี่ด้วย ว่าง่ายๆก็เด็กเส้นดีๆนี่เอง"
"ไม่ต้องใช้คำว่าเด็กเส้นก็ได้นะครับ มันดูเจ็บแปล็บๆที่กลางอก"
"งั้นข้อต่อไปขนาดหน้าอกเธอเท่าไหร่กัน คัพ A หรือ B ว่ามา"
">////< ข้ามข้อนี้ไปโลด~!!!!" เซนะได้หลับตาปี๋พร้อมกับตระคอกใส่อุยอย่างน่ารักซึ่งอันนี้เป็นคำถามที่อุยถามขึ้นมาเล่นๆ แต่เพราะแบบนั้นเองจึงทำให้ทุกคนได้เห็นท่าทางอันน่ารักน่าฟัดของเซนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น