178
อย่างนี้นี่เอง~ เซนะที่ได้คุยเสร็จจึงหยุดใช้พลังนี้ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าสามารถใช้มันได้ยังไงแต่เธอก็สามารถใช้มันได้ทุกครั้งในยามที่เธอต้องการราวกับถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้
สาวน้อยที่ได้รู้คำตอบจึงพูดกับเด็กหนุ่มที่กำลังเดินนำหน้าตนเองอยู่
"บางทีพวกเขาอาจจะไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับพวกเราจนไม่ยอมขยับไปไหนเลยก็ได้ล่ะมั้ง"
"ถ้าเป็นงั้นจริงพวกนั้นคงตะคริวกินแน่ๆเลย"
"อย่าพูดแบบนั้นจะดีกว่านะมาโกโตะคุง เดี๋ยวพวกเขาโกรธมาจะงานเข้าเอา"
"ก็ถ้าเป็นอย่างที่เธอสมมุติฐานเอาไว้ล่ะก็พวกเขาคงไม่ออกมาง่ายๆเพราะเรื่องแบบนี้หรอกจริงไหม"
"กะ..ก็จริงอยู่แต่ถ้าเกิดว่าพวกเขาออกมาจริงๆล่ะ"
"ถึงตอนนั้นคงจะมีหลายเรื่องที่จะต้องถามและยืนยันให้แน่ใจเพราะขนาดอนาคตที่ฉันมายังหาคำตอบของเรื่องนี้ไม่ได้เลยซึ่งนั่นก็หมายความว่าเป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติยังไงล่ะ!"
(ถะ..เถียงไม่ออกอ่ะ!)
เพราะค่ำคืนแห่งความรักเมื่อวานจึงทำให้สองคนนั้นเข้าใจกันและกันมากขึ้นและสิ่งที่เซนะได้รับรู้จากค่ำคืนแห่งความรักเมื่อวานนั่นก็คือสไตล์ความคิดของเขานั่นเอง
เนื่องจากความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เกินบวกกับความอยากรู้อยากลองจึงทำให้เขามีความฉลาดกว่าเด็กทั่วๆไปซึ่งความฉลาดของเขาสามารถรับรู้ได้ผ่านทางคนที่ฉลาดพอๆกันซึ่งนั่นก็คือเซนะที่เป็นเด็กอัจฉริยะแต่เพราะความทรงจำที่หายไปความฉลาดของเธอจึงหายไปซึ่งถ้าเทียบเป็นเปอร์เซ็นส์ก็ถือได้ว่าในตอนนี้เธอมีความรู้ความฉลาดแค่เพียง 1% จากใน 100
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงมีความฉลาดอยู่บ้าง เพราะงั้นแนวคิดของมาโกโตะเซนะจึงเข้าใจได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
เขาก็แค่อยากรู้! และเพราะความอยากรู้นี้จึงทำให้เขาฉลาดที่สุดในยุคนั้นนั่นเอง
สาวน้อนที่ได้เห็นสีหน้าอีกด้านหนึ่งของมาโกโตะจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
"ระ..เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเตอะ!"
"ก็ได้ว่าแต่จะคุยเรื่องอะไรอ่ะ!?"
"เอิ่ม..มีอะไรที่มาโกโตะคุงอยากรู้เกี่ยวกับฉันไหม"
"แล้วฉันจะอยากรู้อะไรดีล่ะในเมื่อเธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว"
(ก็ถูกของเขา!) สาวน้อยได้ทำสีหน้าเอ๋อๆเพราะคิดตามที่เขาพูด
มาโกโตะที่เห็นใบหน้านั้นเข้าจึงแทบจะหลุดขำออกมาแต่ก็เพราะเอามือมาปิดทันจึงกลั้นขำเอาไว้ได้แบบเฉียดฉิว
ใจเย็นไว้ตัวเรา ใจเย็นไว้~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น