187
"เอิ่ม..เซนะไหงเธอต้องจามตลอดด้วยล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีมันก็จามขึ้นมาเองเลย" ถึงแม้จะเป็นอนาคตแต่ก็มีพวกการ์ตูนโบราณถูกทำขึ้นมาให้อ่านผ่านจอแท็บและแน่นอนว่ามาโกโตะเองก็ได้อ่านมันด้วย
มุขลางสังหรณ์จากในอดีตก็เช่นกัน
ยกตัวอย่างก็การจามที่อยู่ดีๆก็จามขึ้นโดยมันเป็นการบ่งบอกว่ามีคนกำลังนินทาอยู่ซึ่งก็หมายความว่า...
เซนะอย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนร้ายสักเอง!
"ฮัดชิ้ว~! สงสัยจะเป็นหวัด"
แต่ก็เท่านั้น..
หากว่ามุขแบบนี้ใช้ยืนยันตัวคนร้ายได้จริงป่านนี้อาชญากรคงหมดโรคไปแล้วล่ะอีกอย่างเซนะเองก็ความจำเสื่อมจากเหตุการณ์การต่อสู้บางอย่างจนสูญเสียความทรงจำไป
"ฮัดชิ้ว~! ไข้หวัดกระมั้ง!"
คิดในแง่ของคนร้ายที่วางแผนจะเปลี่ยนแปลงอนาคตแสดงว่ามันคงจะมีฝีมือพอตัวและมันก็มาจากอนาคตเพราะงั้นมันก็ต้องมีเครื่องมือแสนสะดวกมากมาย และที่สำคัญคือหากมาจากอนาคตจริงพลังก็ต้องมากกว่ายุคนี้แน่นอนเพราะงั้นการที่มันจะพลาดท่าให้กับคนของยุคนี้คงจะไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
"ฮัดชิ้ว~! สงสัยจะเป็นภูมิแพ้"
"แล้วนี่เธอจะจามทุกครั้งที่ฉันคิดเลยหรือยังไง~!!!"
เด็กหนุ่มที่ทนไม่ไหวจึงใช้มือทั้งสองข้างขยำหน้าอกของเซนะอย่างเต็มไม้เต็มมือด้วยความฉุนขาด~
"แง๊~! เค้าขอโตด!"
"อย่างเธอไม่ใช่ขอโทษแต่ต้องโดนทำโทษแล้วววว~!!"
"ม่ายยยยยยยยน้าาาาาาาา~!!!"
หลังจากที่ทำกันเสร็จในช่วงของกลางวันพวกเขาก็ได้เดินทางออกจากเมืองนี้ไปเพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองชิโอมิ....
และในขณะเดียวกันทิศทางที่กำลังจะไปของพวกเขาก็เป็นทางเดียวกับที่เซนะสังหรณ์ใจไม่ดี
ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ความกังวลก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆจนใจคอไม่ค่อยดี
อะไรกัน ความรู้ศึกอันโศกเศร้าที่เราสัมผัสได้นี่มันคืออะไรกันแน่!
เธอได้โอบกอดเอวของมาโกโตะเอาไว้ในขณะที่พวกเขากำลังนั่งซ้อนท้ายกันอยู่บนรถมอเตอร์ไซต์คันเดิม
"รีบไปกันเถอะมาโกโตะคุง!"
"โอ้~!"
เขาได้กดสวิตส์สีแดงขณะกำลังขบรถและนั่นจึงทำให้ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นจนน่ากลัว
"กรี๊ดดดด~! เร็วเกินไปแล้ววววว~! หยุดรถที~"
"ซะงั้น~!"
ทันทีที่เขาหยุดรถเซนะก็ได้ลงไปนอนผิงกับหลังของเด็กหนุ่มด้วยใบหน้าอันแสนมึนงง แม่จ๋า พ่อจ๋า หนูจะตายแล้ว~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น