179


                                         หลังจากที่กลั้นขำได้สำเร็จทั้งสองจึงเดินไปตามทางที่ใกล้จะออกจากป่านี้เต็มทีซึ่งสาเหตุที่ทำให้คิดอะไรแบบนั้นนั่นก็เพราะทางเดินที่เปลี่ยนไป

                                         โดยปกติทางเดินในป่านนั้นจะไม่มีทางที่จะเป็นทางเดินแบบในซอยตามในเมืองที่ผู้คนใช้เดินทางสัญจรได้อย่างแน่นอน เพราะตลอดทางพวกเขาจะต้องพบกับพุ่มหญ้าหนาๆ ทางเดินที่มีต้นไม้ใบหญ้าต่างๆขวางอยู่เต็มไปหมด กิ่งไม้ที่ทำให้เสื้อผ้าเกี่ยวและฉีกขาดได้ง่ายๆ บางทีก็มีหินใหญ่หินเล็กมาขวางตามทางเดิน และบางครั้งอาจจะเจอกับต้นไม่ขนาดยักษ์ที่ล้มลงมาขวางทางเดินที่พวกเขากำลังจะมุ่งไป

                                         แต่พวกเขาก็สามารถผ่านพ้นมันมาได้จนมาถึงทางเดินที่เป็นเส้นทางยาวไป ที่เบื้องหน้านั้นกิ่งไม้ถูกตัดทิ้งตลอดทาง ทางเดินเองก็ไม่มีอะไรมาขวาง เป็นทางเดินที่ปลอดภัยอย่างแน่นอน

                                         มาโกโตะได้แต่ชำเลืองมองสาวน้อยที่กำลังเดินเคียงข้างตน เธอในวันนี้ก็ยังคงน่ารักสดใสเหมือนกับทุกๆวัน

                                         "จากนี้เธอจะทำอะไรไหมหรือว่าเธอมีสิ่งที่อยากจะทำบ้างไหม"
                                       
                                         "อยากจะทำ???"

                                         เด็กหนุ่มได้เพิ่งนึกขึ้นมาได้จากสีหน้าของเด็กสาว เขาลืมไปเลยว่าเธอสูญเสียความทรงจำ

                                         "ขะ..ขอโทษพอดีว่าฉันลืมนึกถึงเรื่องของเธอที่สูญเสียความทรงจำเพราะงั้นฉันต้อง"

                                         "มีแล้วล่ะ!"

                                         ( ห๊ะ! )

                                         คราวนี้เป็นตาของเขาบ้างที่ต้องทำหน้างุนงง

                                         สาวน้อยที่ได้เห็นปฏิกิริยาแบบนั้นของเขาจึงได้อธิบายต่อไปอีกเพื่อทำความเข้าใจ

                                         "คือแบบว่าฉันน่ะอยากตามหาความทรงจำที่หายไป ฉันอยากรู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วก็อยากรู้ด้วยว่าทำไมฉันถึงสูญความทรงจำ แล้วที่สำคัญที่สุดคือฉันอยากจะรู้ว่าตัวฉันมีพลังอะไรกันแน่!"

                                          "นั่นสิน่ะ!? ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน"

                                          ในช่วงค่ำคืนที่พวกเขาปำลังดูดดื่มกันอยู่นั้นมาโกโตะก็ได้ทำการทดลองอะไรหลายๆอย่างกับเธอโดยใช้ความรักเป็นตัวเชื่อม

                                          เขาก็พอที่จะรู้ถึงความสามารถคร่าวๆของเธอแล้ว

                                          "เท่าที่ฉันตรวจสอบดูเธอมีร่างกายที่ดูเหมือนจะอ่อนแอมากๆและเธอก็มีโรคอยู่มากมายหลายอย่างซึ่งมันน่าแปลกมากที่เธอยังมีชีวิตอยู่ได้แต่สิ่งที่น่าแปลกยิ่งกว่าคือเธอไม่มีพลังที่น่าจะมีเหมือนกับคนอื่นๆ"

                                          "พลังนี่มีกันทุกคนเลยหรอ???"

                                          "ใช่แล้ว! ทุกคนต้องมีพลัง 1 duo 1 เสมอ"

                                          "แล้วไหงเค้าถึงไม่มีอ๊าาาาา~!!!"

                                          "ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ!"

                                          มาโกโตะได้ทำสีหน้าเหนื่อยใจให้กับเซนะที่หันมาถามตนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะถ้าหากเขารู้คำตอบของมันเขาก็คงไม่ต้องมายืนคิดอยู่แบบนี้หรอก

                                          จะว่าไปเซนะเธอเองก็น่าจะคิดออกแล้วนะว่าฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอเองก็เป็นเด็กที่ฉลาดพอๆกับฉันเลยแท้ๆ... มือของเขาข้างหนึ่งได้นำขึ้นมาเกาหัวให้กับเซนะ เขาเองก็ไม่คิดว่าเธอจะไม่รู้เรื่องนี้หรือไม่เธอก็ไม่ทันฉุกคิด

                                          ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินไปคุยไปกันอยู่นั้นอยู่ๆเซนะก็ได้หยุดเดินพร้อมกับเปลี่ยนแววตาเป็นแบบจริงจังพร้อมๆกับหันไปทิศทางหนึ่ง

                                          และนี่ก็คือหนึ่งในพรสวรรค์ของสายเลือดแท้ของมิโกะ พลังในการหยั่งรู้!

                                          อะไรกัน! ทำไมเราถึงสังหรณ์ใจไม่ดีกับทิศทางนั้นที่เบื้องหน้าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ!