181
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ... ถึงจะไม่ได้พูดออกมาเพราะไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าไปแต่เธอก็คิดขึ้นมาจากส่วนลึกจากใจจริง หากจะให้พูดออกมาตรงๆก็ยังไงยังไงอยู่เพราะฉะนั้นเงียบไว้จะเป็นการดีที่สุด
แต่ถึงจะเงียบๆไว้แล้วมุ่งหน้าเดินต่อไปแต่มาโกโตะก็พอจะรับรู้ได้ถึงความคิดของเธอจากท่าทาง
หลังจากที่ผ่านไปไม่ถึง 40 นาทีและแล้วพวกเขาก็สามารถหลุดออกมาจากป่าได้สำเร็จ และสิ่งแรกที่พวกเขาได้พบนั่นก็คือ ถนน!
นี่คือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อใช้สำหรับการเดินทางทางบกที่ต้องใช้ยานพาหนะเป็นหลักซึ่งหากมองด้วยสายตาของคนที่มาจากอนาคตอย่างมาโกโตะแล้วล่ะก็นี่ออกจะโบราณไปสักหน่อย
ในอนาคตของเขานั้นเนื่องจากยานพาหนะสามารถบินไปมาได้แล้วจึงสามารถออกเดินทางโดยไม่ต้องพึ่งพาถนนเลยสักนิดแถมด้วยการเคลื่อนที่แบบเทเลพอร์ตอีกถนนจึงไม่จำเป็นอีกต่อไป
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังคงมีถนนอยู่ดีซึ่งถนนพวกนี้จะแตกต่างออกไปนิดหน่อยตรงที่มันถูกสร้างขึ้นเพื่อความงดงามและประณีตเพื่อให้สำหรับคนที่อยากเดินได้เดินชมอาคารและความงามต่างๆที่อยู่รอบๆ
เขาเองก็เคยเดินไปบนถนนอยู่ครั้งนึงตอนอายุ 7 ขวบเมื่อเขามองไปรอบๆกับพบว่ามีเขาคนเดียวที่เดินอยู่คงเพราะว่าไม่มีใครอยากจะเหนื่อยให้กับการเดินทางแบบนี้ถึงแม้ว่ามันจะสวยงามตระการตาก็ตามที
แต่เมื่อมองเทียบกับถนนในตอนนี้แล้วเขากับรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าได้เห็นถนนเมื่อตอน 7 ขวบสักอีก
"อย่างที่เคยอ่านไว้เลยถนนในอดีตนี้ทำมาจากยางมะตอยซึ่งเป็นการลาดลงบนทางเพราะงั้นมันถึงเป็นสีดำ พอได้เห็นถนนในอดีตแล้วมันช่างมีเสน่ห์ในตัวมันเองจัง~"
"เอิ่ม... ต้องขนาดนั้นเชียวหรอ~"
"เธอเป็นคนของยุคนี้คงไม่เข้าใจหรอก!"
"แต่ฉันว่าฉันเข้าใจนะ ในหลายๆความหมายเลย"
( ถึงจะทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน )
ถึงแม้จะสูญเสียความทรงจำไปแต่ความรู้สึกที่ได้เจอกับอะไรมามากมายหลายอย่างก็ไม่เปลี่ยน ทั้งความสนุก ทั้งความตื่นเต้น ทุกๆอย่างยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไป
แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม...
"พวกเรารีบไปกันต่อเถอะ!"
"ค๊าบๆ~ องค์หญิง!"
"ง่ะ!"
"ล้อเล่นๆเพราะว่าคนเอ๋อๆอย่างเธอคงจะไม่ใช่องค์หญิงจริงๆหรอกเนอะ!"
"เหมือนโดนว่าทางอ้อมอยู่เลยอ่ะ!"
"แฮะๆ.. "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น