197
เพราะความน่ากลัวนี้จึงทำให้ไม่มีใครในโรงเรียนกล้ามาท้าเขาสู้อีกเลย แต่เขาก็ยังไม่พอ สุดท้ายเขาจึงออกไปแข่งในรายการต่างๆที่ถูกจัดขึ้น เหล่าคนที่อยากจะเอาชนะเขาจึงทยอยกันมาแบบไม่หยุดหย่อน
จากสิบถึงร้อย
จากร้อยถึงพัน
จากพันถึงหมื่น...
เขาได้จัดการคนพวกนั้นอย่างสนุกสนานราวกับเป็นเพียงแค่ของเล่น ความสามารถของเขาจึงเป็นที่รู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ
เอาอีก ฉันต้องการมากกว่านี้!
สุดท้ายก็ไม่มีใครมาสู้กับเขาอีกต่อไป ความน่ากลัวของเขาได้ทำให้ทุกคนรับรู้จนเป็นที่กล่าวขวัญ ขอเพียงแค่พูดชื่อของเขาคู่ต่อสู้ก็ถึงกับหนีออกไปจากการแข่งขัน
จากตอนแรกที่เป็นอัจฉริยะที่รู้จักกันแค่ภายในโรงเรียน ในตอนนี้เขาเป็นอัจฉริยะที่ถูกรู้จักกันไปทั่วทั้งยุคสมัยนั้น
ยามเย็นแห่งความน่าเบื่อในวันๆหนึ่ง
ตัวเขาได้ออกมานั่งรับลมข้างนอกระเบียง..
หลังจากที่อาละวาดจนพอใจสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความว่างเปล่า
ไม่มีทั้งเป้าหมาย ไม่มีทั้งอะไรเลย
ตัวเขาไม่รู้จะทำอะไรต่อไปทั้งนั้น...
( มันว่างเปล่า! )
เพราะความคิดที่ว่างเปล่าพอรู้ตัวอีกทีแม่ของเขาก็ได้มายืนรับลมอยู่ข้างๆเสียแล้ว
และเพราะความว่างเปล่าเขาจึงไม่ตกใจกับเรื่องนี้กลับกัน มันยิ่งทำให้เขาว่างเปล่ายิ่งกว่าเดิม
"ได้ข่าวว่าไปอาละวาดมาสินะ.. "
"อืม.. "
"แล้วทำไมถึงทำหน้าตายแบบนั้นล่ะ"
"ไม่รู้.. "
"แต่ฉันรู้นะว่าเพราะอะไร"
ด้วยคำพูดนั้นเขาจึงหันมาทางแม่ของตน ตัวเขาที่ว่างเปล่าอยากที่จะรู้ถึงเหตุผล
เหตุผลที่ทำให้ตนต้องมาอยู่ในสภาพนี้
"คำตอบคือ หนี!"
"หนี!?"
"ลูกน่ะเพราะแพ้จากแม่มามากมายจึงหนีไประบายกับคนที่อ่อนแอกว่าจนสุดท้ายก็พอใจ แต่เพราะลูกพอใจลูกจึงสูญเสียเป้าหมายเดิมไป"
เป้าหมายเดิม!
แววตาอันว่างเปล่าของเขาค่อยๆหายไปอย่างช้าๆจนกลับมาเป็นแบบเดิม
"นั่นสินะ.. ถูกของแม่ผมหนีมา หนีจากความจริงที่ผมแพ้แม่"
"ใช่ๆแพ้มา 937 ครั้งแล้วด้วย!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น