185


                                          เช้าของวันอันแสนแจ่มใส่ทั้งสองก็ทำกันอีกครั้งบนโรงแรมหรูชั้นหนึ่งในห้องเซอร์วิส จนเวลาได้ล่วงเลยไปถึงตอนเที่ยงวันซึ่งหลังจากที่พวกเขาออกมาจากอ่างอาบน้ำพร้อมๆกัน

                                          ในช่วงของการแต่งตัวมาโกโตะก็ได้แต่งตัวให้กับเซนะแถมยังแกล้งเธอเล่นๆไปอีกด้วย เซนะเองถึงจะมีท่าทีตกใจนิดๆแต่เธอก็ยอมให้เขาแกล้งจนพอใจในที่สุด

                                          พวกเขาทั้งสองคนได้สวมชุดนักเรียนเดียวกันโดยที่พวกเธอเองก็ยังตกใจ

                                          "ชุดที่เธอใส่อยู่จะว่าไปก็แบบเดียวกับชุดของโรงเรียนฉันเลยนี่น่า"

                                          "ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน~!"

                                          จะว่าไปตอนแรกที่เจอกันทำไมเราถึงไม่สะกิดใจเลยล่ะทั้งๆที่ชุดมันก็เด่นมากๆอยู่แล้ว พอคิดย้อนกลับไปเขาก็ได้เจอกับคำตอบทันที

                                          จะว่าไปตอนนั้นเราคิดแต่เรื่องอกุศลอยู่นี่หว่า... ความจริงอันน่าเจ็บใจได้ผุดขึ้น

                                          สาวน้อยเองก็ดูเหมือนจะคิดแบบเดียวกันจนหน้าแดง

                                          "ฉะ..ฉันว่าเรามาทานอาหารกันเถอะนะ"

                                          "ได้สิๆ เดี๋ยวฉันจะทำเอง!"

                                          เด็กหนุ่มจึงรีบวิ่งไปทำอาหารในห้องครัวของโรงแรม ทางพนักงานเองตอนแรกเขาก็ไม่ไว้ใจที่จะให้เด็กอย่างเขาทำ แต่พอพวกเขาได้กินอาหารที่มาโกโตะทำพวกเขาก็ถึงกับเปลี่ยนความคิดทันที

                                          "เอาล่ะ! มาเริ่มกันเลยยย!"

                                          ผ่านไปสิบนาทีหลังจากที่เข้าครัว

                                          ที่โต๊ะอาหารได้มีเมนูหรูหรามากมายอยู่เต็มไปหมดก่อนที่เขาจะมาเสิร์ฟให้กับเซนะเขาก็ได้ให้เหล่าเชฟที่ยืนดูเขาทำอาหารอยู่ลองชิมเมนูที่เขาทำขึี้น อาหารที่เขาทำได้ทำให้เหล่าเชฟถึงกับสลบไปด้วยความอร่อยราวกับได้ขึ้นสวรรค์

                                           สมญานามคำว่า เด็กอัจฉริยะ ของเขาไม่ได้มาเพราะจับสลากได้แต่อย่างใด

                                           "ว้าววว~! ดูน่าอร่อยจัง"

                                           "โอเคงั้นเรามาเริ่มทานกันเถอะ"

                                           "อื้ม~ ว่าแต่ไหงมีเก้าอี้อยู่ตัวเดียวล่ะ???"

                                           "อ๋อ~ งั้นเธอมานั่งตักฉันสิ"

                                           "งื้ม~"

                                           ทันทีที่เธอมานั่งบนตักของเขา รอยยิ้มจากมุมปากของมาโกโตะก็ได้ผุดขึ้น

                                           ( เป็นไปตามแผน! )

                                           ความจริงที่ซ่อนอยู่คือเขาคิดจะให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วเพราะงั้นเขาจึงสั่งพนักงานให้เอาเก้าอี้ไปเก็บ

                                         
                                           หึๆๆๆ...