191


                                                    "ไม่ต้องมาเอ๋เลย ฉันกะจะให้เธอซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นเพื่อหวังจะให้พวกมันไม่รู้กันเผื่อเอาไว้ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดแต่ไหงเธอกลับโผล่ออกมาเองเลยล่ะ"

                                                    "ไม่ต้องกังวล เพราะฉันรู้ตั้งนานแล้ว"

                                                    มันได้พูดกับเขาด้วยท่าทีใจเย็น

                                                    "นายหมายความว่าไง"

                                                    "สาวน้อยคนนั้นมีสัมผัสที่ต่างออกไป นั่นจึงเป็นสาเหตุทำให้ฉันระบุตำแหน่งของเธอได้ไม่ยาก"

                                                    "สัมผัส.. "

                                                    พวกเขาต่างทำหน้างงต่อหน้าคำอธิบายที่แปลกๆ

                                                    "พลังของฉันคือ The reborn พลังที่จะคืนชีพมาหลังจากความตายแต่ก็แลกกลับการที่ฉันต้องเป็นโครงกระดูกเดินได้อย่างที่เห็นและเพราะฉันอยู่ในสถานะที่ตายไปแล้วฉันจึงสามารถแยกแยะอะไรหลายๆอย่างที่มนุษย์ไม่สามารถรับรู้ได้ซึ่งในกรณีนี้ก็คือสาวน้อยตรงนั้น!"

                                                     นิ้วชีีของเขาได้ชี้มาทางเซนะ

                                                     "ฉันหรอคะ!"

                                                     "ใช่แล้ว , เพราะเธอมีออร่าประหลาดอยู่รอบๆฉันก็เลยเห็นมันจากตรงที่เธอซ่อนตัวได้ไม่ยาก แถมกลิ่นหอมของเธอก็ยังโชยออกมาเรื่อยๆจึงไม่แปลกที่ฉันจะรู้ตัว"

                                                     "ขอบคุณสำหรับการอธิบายนะ!"

                                                      มาโกโตะได้รีบมายืนบังร่างของเซนะเอาไว้พร้อมกับเรียกดาบออกมาเตรียมสู้

                                                      ตัวเขาเองก็สามารถรับรู้ได้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่ง! และถ้าเขาคิดจะสู้จริงๆบางทีเขาอาจจะตายได้เลย

                                                      แต่ทว่า!

                                                      ที่ด้านหลังของเขามีคนสำคัญที่ต้องปกป้องอยู่

                                                      เอาตรงๆคือถึงจะชนะเจ้าหมอนี่ได้ตัวเรากับเซนะคงจะไม่มีทางรอดจากกองกำลังที่เหลือ และในกรณีที่เลวร้ายที่สุดพวกเราอาจจะถูกฆ่าทิ้ง!

                                                      ( ดวงซวยจริงๆเลยเรา! )

                                                      ถึงแม้จะตกที่นั่งลำบากแต่เขากับยิ้มอยู่ได้ ใบหน้าของเขาไม่ต่างอะไรกับเด็กที่ยิ้มร่าตอนที่ได้เจอกับเรื่องสนุกๆ

                                                      "เจ้าหนูฉันขอถามหน่อยว่าทำไมถึงยังยิ้มอยู่ได้ ทั้งๆที่สถานการณ์เสียเปรียบขนาดนี้"

                                                      "จินตนาการสิ!"

                                                      "จินตนาการ... "

                                                      "ฉันกำลังจินตนาการตอนที่ฉันสามารถผ่านพ้นสถานการณ์แย่ๆแบบนี้ไปได้ ตัวฉันคงจะเก่งขึ้นกว่าตอนนี้ไม่น้อยเลย!"

                                                      "นี่เธอไม่กลัวความตายเลยอย่างงั้นรึ  เจ้าหนู!"

                                                     "กลัวสิ!" เรากลัว กลัวมาก กลัวยิ่งกว่าใครๆ แตทว่า!...

                                                     "เพราะฉันเคยตายไปแล้วครั้งนึงฉันจึงลืมความกลัวไปแล้วล่ะ!"