192


                                                  มันได้มองลงมาที่เด็กหนุ่ม ถึงจะไม่มีดวงตาเหลือให้มองแต่เขาก็สามารถเห็นมันได้อย่างชัดเจน

                                                  ดวงตาของคนที่ไม่เกรงกลัวต่อความตาย!

                                                  "ชื่อของฉันคือ king of dark ราชาแห่งความมืดที่นายท่านตั้งให้ แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร!"

                                                  "ชิราสากิ มาโกโตะ เป็นคนที่จะเอาชนะนายไง!"

                                                  พวกเขาต่างข่มพลังใส่กันจนทำให้สายลมเริ่มแปรปรวนยิ่งกว่าเดิม

                                                  เซนะรู้ดีว่าไม่ควรขัดแต่ว่าเธอก็ทนดูไม่ได้เหมือนกัน

                                                  "ฉันขอแทรกหน่อยนะ พวกคุณมีเป้าหมายอะไรกันแน่คะ"

                                                  "การเล่าแผนการให้กับศัตรูฟังถือเป็นเรื่องโง่เง่ามาก แต่ว่านะ.. ฉันจะบอกให้เป็นกรณีพิเศษ พวกเรากำลังรวบรวม duo เพื่อมาฆ่าแล้วนำพลังของพวกมันมาทำเป็นพลังเพื่อสร้างกองทัพ อวตาร ขึ้นมา นายของฉันท่าน ซิก ได้นำกองกำลังเข้ามายึดเมืองข้างหน้าต่อจากนี้ไปได้หลายต่อหลายเมืองซึ่งพวกเราก็ต้องการจำนวนคนที่มากๆเพื่อใช้สำหรับดำเนินแผนการตอนสุดท้ายซึ่งนั่นก็คือ การบุกโจมตีเมืองชิโอมิ!"

                                                    "แล้วถ้าพวกแกทำสำเร็จมันจะได้อะไรขึ้นมา!"

                                                    "เกียรติยศ!"

                                                    เสียงของเขาได้ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งลานหิมะ

                                                    "ที่เมืองแห่งนั้นมีโรงเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดซึ่งนั่นก็คือ โรงเรียนชิโอมิิ โดยมีคนที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นผู้อำนวยการอยู่ที่นั่น ครั้งนึงเจ้านายของพวกเราเคยต่อสู้กับเขาและพ่ายแพ้อย่างยับเยินทั้งๆที่มาสเตอร์ยังไม่ได้ลงมาสู้ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ เกียรติของเขาป่นปี้ไม่เป็นชิ้นดีด้วยฝีมือของเด็กอายุเพียง 5 ขวบ เพราะงั้นนี่จึงไม่ต่างอะไรจากการแก้แค้น!"

                                                     "พวกนายก็เลยทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เพียงเพื่อจะแก้แค้นคนๆเดียวเนี่ยนะ"

                                                     "แต่ถึงอย่างนั้นแค่นี้มันก็ไม่พอหรอกที่จะเอาชนะเขาได้! ฮิเมโนะ อุย กับ โคโนเอะ ซุบารุ สองคนนั้นคือคนที่มีระดับเหนือกว่ามนุษย์ทั่วไป"

                                                    ( ไม่เคยได้ยิน )

                                                    ชื่อพวกนี้เราไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ถ้าหากว่าที่เจ้านี่พูดมาเป็นความจริงป่านนี้ชื่อของพวกเขาคงจะมีโผล่มาในวิชาประวัติศาสตร์แล้วสิ เว้นแต่ว่าคนพวกนี้จะไม่ใช่คนของยุคนี้...

                                                    ความคิดของเขาได้เริ่มประติดประต่อกันจนเข้ารูป

                                                    คนพวกนั้นบางทีอาจจะมาจากอนาคตและเพราะเหตุนั้นจึงสามารถอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงมีฝีมือเก่งกาจขนาดนี้ และสาเหตุของการที่ไม่มีชื่อของเขาผุดขึ้นมาเลยนั่นก็เพราะเขามาจากอนาคตที่สูงกว่าเรา โรงเรียนปริศนาที่ถูกสร้างขึ้นและไม่มีในประวัติศาสตร์ก็มาจากฝีมือของเขา...
 
                                                      และเพราะคิดแบบนั้น...

                                                      ทุกอย่างก็ลงตัวพอดี...

                                                      "พอดีว่าฉันก็มีธุระกับพวกเขาพอดีเลยล่ะ"

                                                      "เสียใจด้วยนะเพราะว่าพวกเธอจะต้องตายอยู่ที่นี่!"

                                                     "กลัวตายล่ะ!"

                                                     ดาบยักษ์ได้ฟาดลงมาปะทะกับดาบของมาโกโตะที่ฟาดสวนกลับมาจนเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นของสงครามครั้งนี้

                                                      เขาได้รีบตระโกนไปหาเซนะที่กำลังอุ้มมังกรปริศนาเอาไว้อยู่

                                                      "รีบหนีไปเซนะ~!!!"

                                                      "แต่ว่า!"

                                                      "ไม่มีแต่! เดี๋ยวฉันตามไป!"

                                                      "ขะ..เข้าใจแล้ว!"

                                                      เธอจึงเริ่มออกวิ่งจากตรงนั้นพร้อมกับอุ้มมังกรปริศนาไปด้วย

                                                      ไปตามจับมันมา! สิ้นเสียงของหัวหน้าเหล่าอัศวินหุ้มเกราะก็ได้วิ่งตามล่าสาวน้อยออกไปแบบติดๆ

                                                      "ปล่อยเธอไปซะ!  เธอไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้!"

                                                      "ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!"